Afgelopen vrijdag was het de Dag van de Mantelzorg. Een dag waarbij we stilstaan bij alle mantelzorgers en wat zij zo onbaatzuchtig voor anderen doen. Want mantelzorg wordt vaak als heel vanzelfsprekend gezien. Hoewel zorgen voor een dierbare ontzettend fijn en dankbaar kan zijn, cijferen mantelzorgers zichzelf soms helemaal weg. Aan alle mantelzorgers: we zien jullie! Voor dit verhaal interviewden we onze huurder Nicolien. Nicolien is mantelzorger voor haar moeder en beide kinderen. In een open en eerlijk gesprek deelt ze hoe het is om mantelzorger te zijn en hebben we het over de mooie en minder mooie kanten.

Er wordt altijd op je gerekend
“Mijn moeder van 85 heeft sinds 2009 klap op klap op klap gekregen. Een gebroken pols, gebroken heup, verschillende operaties: het heeft allemaal niet mee gezeten. Gelukkig heeft ze afgelopen jaar de sleutels van haar nieuwe appartement gekregen waar ze goed op haar plek zit. Ook daar moest echter het nodige gebeuren. Klussen, van alles regelen rondom de verhuizing, dan komt er veel op je af.” Nicolien is zelf afgelopen jaar gediagnostiseerd met de ziekte van Crohn. Ze werkt niet, en daarom heeft zij van alle kinderen in het gezin automatisch de zorg voor haar moeder. Nicolien’s twintigjarige zoon Twan en dochter Olga van 18 hebben beide een vorm van autisme. Ook zij rekenen op Nicolien. “Door alle zorg voor anderen heb ik eigenlijk nog niet echt ruimte gehad om te verwerken dat ik zelf de diagnose Crohn heb gekregen. Ik moet soms ook aan mezelf denken en er echt even een dagje tussenuit!”

Door moeders in de watten gelegd
“Mijn moeder woont hier vijf minuten vandaan, dat is heel fijn. Ik kom er meerdere keren per week. Ik help haar met van alles: ik was haar beddengoed, zorg voor haar, help met de financiën en het organiseren van het huishouden, ga met haar mee naar de revalidatiearts, het ziekenhuis en breng haar overal naartoe.” De moeder van Nicolien is met haar 85 jaar nog erg actief en gaat een paar dagen in de week naar de dagbesteding. Ze krijgt binnenkort een 45 kilometer autootje. “Dan is ze zelf ook weer mobiel en minder afhankelijk, heel fijn voor haar”, aldus Nicolien.

“Mijn moeder heeft mij opgevoed. Door mantelzorger te zijn kan ik iets terugdoen voor haar.” De inzet van Nicolien wordt door haar moeder gelukkig ontzettend gewaardeerd. Met tranen in haar ogen vertelt ze: “Mijn moeder beseft dat ik heel veel doe. Op de dag voor de overdracht van haar koopwoning heeft ze mij zo ontzettend verrast. Ik kreeg kaarten voor de Grand Prix Formule 1 in Zandvoort, mijn grote droom! Het was zo mooi en fantastisch. Als kind keek ik altijd motorsport met mijn vader, hij was er ook gek van.”

Mantelzorg? Dit zijn toch mijn kinderen?
Bij de zoon van Nicolien is op zijn zesde jaar een vorm van autisme geconstateerd. Haar dochter heeft de diagnose pas 1,5 jaar geleden gekregen, midden in haar puberteit. “Dat was heel moeilijk. Je zit dan al in zo’n fase waarin je ontdekt wie je eigenlijk bent, en dan krijg je dit erbij”, vertelt Nicolien. “Mijn kinderen kunnen uiteindelijk waarschijnlijk wel zelfstandig wonen, maar het zal altijd met enige vorm van hulp zijn. Ze vallen vaak terug op mij.” Nicolien wist niet dat zorgen voor je kinderen ook onder mantelzorg kan vallen: “Mensen vertelden mij over deze vorm van mantelzorg en ik dacht alleen maar: dit zijn toch mijn kinderen?! Het is toch heel vanzelfsprekend?”

Je moet constant aan staan
Hoewel Nicolien natuurlijk met alle liefde klaarstaat voor haar moeder en kinderen, wordt er volgens haar wel te makkelijk gedacht over mantelzorg. Als mantelzorger wordt er veel op je geleund, je moet constant aan staan. “Daarom is het goed dat er aandacht voor is, op zo’n dag als de Dag van de Mantelzorg.”

We nemen nog een slok thee met een chocoladepepernoot en kijken naar Nicolien’s hondje Mika die voldaan op de bank ligt te snurken. Ook hij is zichtbaar blij met zo’n zorgzaam baasje. Hulde voor Nicolien!